Μέρος τέταρτο...

 Η τέταρτη ομάδα ολοκλήρωσε το δικό της μέρος. Η Ειρήνη Διαλυνά και η Μαρίνα Παντερμαράκη "έχουν υποβάλει" τους ήρωές μας σε φοβερές δοκιμασίες. Για να δούμε ποιες είναι αυτές...

Στο βάθος του κήπου ξεχώριζε ένα μεγαλοπρεπές παλάτι. 
- " Ποιος λέτε να μένει εδώ;" ,αναρωτήθηκε η Άρια.
- " Σίγουρα κάποιος πολύ ισχυρός και πλούσιος" , απάντησε ο Τρόλι.
-" Εμπρός , πάμε να του ζητήσουμε τη βοήθειά του", πρότεινε ο Τόμας.
- " Είστε σίγουροι;", ρώτησε ο Τόμας.
- "Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα" , απάντησε η Άρια.
Προχώρησαν δισταχτικά. Καθώς βρισκόταν ένα βήμα πριν την είσοδο του παλατιού, ακούστηκαν χοροπηδητά σε ρυθμούς τρελής μπάντας. Ξαφνικά οι πύλες του παλατιού άνοιξαν και μπροστά τους εμφανίστηκε ένας  κοντός, χοντρός, σκουντούφλης ,που φορούσε ένα χρωματιστό καπέλο με ένα λουλούδι.Οι τέσσερις φίλοι μόλις τον είδαν , έμειναν έκπληκτοι για μια στιγμή και αμέσως μετά  ξέσπασαν σε γέλια,τους φαινόταν πολύ αστείος αυτός ο τύπος. Ήταν ο βοηθός του βασιλιά , κοιτώντας τους αυστηρά τους ρώτησε : "Τι γυρεύετε εσείς εδώ;" με μία λεπτή σχεδόν γυναικεία φωνή. Ο Τόμπι συγκράτησε τα γέλια που γαργάλαγαν να βγουν από το στόμα του και τον ρώτησε με τη σειρά του: "Που βρισκόμαστε;"
- "Στην Ψητόπολη με βασιλιά και αρχηγό τον μεγαλειότατο κ.κ.Ψητ."Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έκανε θεαματική  είσοδο ο μεγαλειότατος, βασιλιάς κ.Ψητ. Ή τουλάχιστον ...προσπάθησε να κάνει , αφού  η τεράστια πόρτα άνοιξε διάπλατα με τυμπανοκρουσίες, μα δε φαινόταν τίποτα! Όλοι απόρησαν πού είναι ο βασιλιάς. Τότε, ο χαζός βοηθός έβηξε προειδοποιητικά και τους έκανε νόημα να υποκλιθούν ,ώστε να τον υποδεχτούν τον μεγαλειότατο ,που μεταφερόταν πάνω σε ένα μικροσκοπικό κόκκινο μαξιλάρι. Έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αφού ο βασιλιάς Ψητ ήταν στο μέγεθος του μικρού τους δάχτυλου. 
"Γκούχου, γκούχου", έβηξε ξανά ο βοηθός και με μία κίνηση τους παρότρυνε να υποκλιθούν. Οι πόρτες έκλεισαν πίσω τους με δύναμη  και ο βασιλιάς άρχισε να μιλά.
-"Κακωσήρθατε στην Ψητόπολη....Ξέρετε γιατί λέγετε έτσι;", ρώτησε με φωνή μπάσα σαν του μπάρμπα Τσάρλι. Επικράτησε για λίγα λεπτά σιγή, καθώς τα παιδιά δεν είχαν ιδέα για ποιο λόγο είχε ονομαστεί έτσι η πόλη. 
- "Γιατί..." άρχισε να λέει ο βασιλιάς "...όποιος μπαίνει σε αυτή τη χώρα, δεν βγαίνει ποτέ ξανά.Κι αν κανείς θελήσει να φύγει από εδώ, οι τρομεροί δράκοι μου, με μία του αναπνοή θα τους κάνουν...Ψητ-ούς!".
Τα παιδιά αγχώθηκαν και φοβήθηκαν, καθώς δεν είχαν δει ποτέ τους δράκο, και η αλήθεια ήταν ότι δεν θα ήθελαν  να δουν!Ο βασιλιάς Ψητ τους πρότεινε να περάσουν μέσα για να τους προσφέρει τροφή και να τους φιλοξενήσει, μέχρι να καταφέρει να τους τακτοποιήσει. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για λίγα δευτερόλεπτα και μη μπορώντας να κάνουν τίποτα διαφορετικό ,συμφώνησαν.Το παλάτι ήταν τεράστιο και πολυτελέστατο.Η τραπεζαρία  ήταν πελώρια και πάνω στο μεγάλο τραπέζι υπήρχαν κάθε λογής φαγητά. Αφού έφαγαν και ήπιαν όσο ήθελαν, οδηγήθηκαν στα δωμάτιά τους και χωρίς να το καταλάβουν έπεσαν σε βαθύ λήθαργο.
 Πέρασαν τρεις μέρες και  κάθε μέρα ήλπιζαν να φύγουν από εκεί.Κάθε μέρα έπεφταν ολοένα και περισσότερο στον βαθύ τους λήθαργο, συμπεριφερόταν σαν ρομπότ, συνειδητοποιούσαν ότι σιγά- σιγά έχαναν τον εαυτό τους.Κάποιες στιγμές ,ωστόσο , σαν να συνερχόταν και ένιωθαν μια νοσταλγία για το σπίτι τους, τους είχαν λείψει οι δικοί τους, οι φίλοι τους.Το πρωινό της τέταρτης ημέρας η Άρια, πήρε την απόφαση να τους μιλήσει: 
- "Λοιπόν, δεν μπορούμε να μένουμε άλλο σε αυτή την απαίσια χώρα. Πρέπει να φύγουμε. Ξέρω πως αν μας πιάσουν θα  υποστούμε  βασανιστήρια, αλλά καλύτερα είναι να δοκιμάσουμε να ξεφύγουμε και να υπάρχει έστω και μία ελπίδα να γυρίσουμε πίσω, παρά να καθόμαστε εδώ και να έχουμε αυτή τη βαρετή καθημερινή ρουτίνα" .Όλοι ήξεραν ότι η Άρια είχε δίκιο. Έτσι λοιπόν,χωρίς να καταστρώσουν κανένα σχέδιό, το απόγευμα έφυγαν κρυφά από το παλάτι , χωρίς να ξέρουν καλά καλά  πού πηγαίνουν.
Βγαίνοντας άρχισαν να τρέχουν προς το δάσος , όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά τους ο Αστέρης. Τους χαιρέτησε και είπε: " Γεια σας παιδιά...εμμ...γιατί είστε ακόμη εδώ; Νόμιζα πως είχατε φύγει. Μήπως δεν ακολουθήσατε τη διαδρομή που σας είπα;". Ο Τόμας του απάντησε σε υψηλό τόνο: 
-"Επειδή ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις οδηγίες σου είμαστε εδώ Αστέρη!!!"
- " Ααα! όχι πάλι, είναι ανυπόφορο αυτό που μου συμβαίνει! Συγγνώμη που εξαιτίας μου είστε ακόμα εδώ....Σας το είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Είμαι ανίκανος ακόμη και στο να δώσω οδηγίες.", είπε λυπημένα ο Αστέρης και συνέχισε προτείνοντας: "Μήπως θα θέλατε να σας οδηγήσω εγώ αυτή τη φορά ,ώστε να μην χαθείτε; Θυμήθηκα ακριβώς τη διαδρομή τώρα! Δώστε μου μια τελευταία ευκαιρία να επανορθώσω!". Τα παιδιά αν και ήταν θυμωμένα μαζί του, αποφάσισαν να τον εμπιστευτούν , εξάλλου δεν είχαν πολλές επιλογές, ήταν η μόνη τους ελπίδα. 
-" Εντάξει , πρέπει όμως να βιαστούμε...", είπαν όλοι μαζί.
 Είχε ήδη νυχτώσει. Ο Αστέρης προπορευόταν και τους φώτιζε το δρόμο ,ενώ οι τέσσερις φίλοι  συνέχιζαν την πορεία τους. 
Από την άλλη πλευρά, όταν ο βασιλιάς συνειδητοποίησε πως οι "φιλοξενούμενοί"του είχαν δραπετεύσει , τρελός από θυμό έβαλε τέτοιες φωνές που ακούστηκε σε ολόκληρο το τεράστιο παλάτι. Χωρίς να χάσει καιρό πήρε τους θανατηφόρους του δράκους και βγήκε να κυνηγήσει τα παιδιά.....
Εντωμεταξύ οι τέσσερις φίλοι δυσκολεύονταν πολύ , αφού τα τεράστια φυτά και τα ζώα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνα ...Κάποια στιγμή και ενώ προσπαθούσαν να διασχίσουν ένα ρυάκι , άκουσαν ένα περίεργο ήχο σαν να πλησίαζε κάποιο πετούμενο ,ενώ ξαφνικά άρχισε να σηκώνεται αέρας και τα πάντα στροβιλίζονταν γύρω τους...ξαφνικά βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τους δράκους και τον βασιλιά Ψητ. Αυτό ήταν ένιωσαν πως όλα είχαν τελειώσει.Φλόγες έβγαιναν από τα στόματα των τρομερών φυλάκων και ένιωθαν τη καυτή ανάσα τους να τους πλησιάζει επικίνδυνα. Ο Αστέρης προσπαθώντας να προστατέψει τα παιδιά από μία φλόγα τραυματίστηκε. 
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε η φωνή του βασιλιά Ψητ:"Ώστε θέλατε να φύγετε από εδώ....δε σας άρεσε η φιλοξενία μας ε;.....Για αρχή θα μπείτε στο μπουντρούμι για δέκα μέρες χωρίς φαγητό και μετά βλέπουμε.Σύντομα βρέθηκαν αλυσοδεμένοι πίσω στο παλάτι , ενώ  ο χαζός βοηθός τους πέταξε με δύναμη σε ένα σιχαμερό και τρομακτικό μπουντρούμι.
Είχαν φτάσει στην όγδοη μέρα και τα παιδιά καθημερινά είχαν στο μυαλό τους ένα ερώτημα..."Ποιος θα τους βοηθούσε να φύγουν από εκεί; Ποια θα ήταν η λύση στο πρόβλημά τους;"


Φαίνεται πως οι τέσσερις ήρωες έχουν μπλέξει για τα καλά...Πώς θα καταφέρουν να ξεφύγουν ;Άραγε η Παντελίνα Τσιχλή και η Ράνια Χαλκιαδάκη τι τέλος επιφυλάσσουν για το παραμύθι μας;