Το παραμύθι μας (Η δύναμη της φιλίας)

Τέσσερις σκανδαλιάρηδες φίλοι μπλέκουν άσκημα , όταν βρίσκονται ξαφνικά στην Ψητόπολη και αναγκάζονται να υπηρετούν τον βασιλιά , αφού σε αντίθετη περίπτωση οι δράκοι του θα τους κάνουν ψητούς. Άραγε θα μείνουν ενωμένοι ή οι δυσκολίες θα σπείρουν τη διχόνοια ανάμεσά τους; Ας απολαύσουμε το παραμύθι που παρουσίαζει τη δύναμη της φιλίας!

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα ζούσαν τέσσερις φίλοι, ο Τόμπυ, ο Τόμας, ο Τρόλι ....και η Άρια. Mεγάλωσαν όλοι μαζί σε μία όμορφη γειτονιά και έπαιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς σταματημό. Ήταν βέβαια και λίγο σκανταλιάρηδες!
Μια μέρα λοιπόν, σκαρφίστηκαν μια φάρσα , όπως έκαναν συχνά , με θύμα τον μπάρμπα Τσάρλι.
- “Έτοιμοι, παιδιά!”, φώναξε ο Τόμπυ.

 - “Περίμενε λίγο ακόμα. Να πάει ακριβώς κάτω από τον κουβά και μετά τράβα το σκοινί!”, πρόσταξε ο Τόμας.
- “Καλά, τέλεια ιδέα να ρίξουμε νερό με παγάκια στον μπάρμπα-Τσάρλι.”, είπε εύθυμα ο Τρόλι.

 - “Ice bucket challenge το λένε! Πόσες φορές θα το πούμε;”, διόρθωσε με έμφαση η Άρια.

-“ Σσσσς! Έρχεται!”, προειδοποίησε ο Τόμπυ.

Και πριν προλάβει ο μπαρμπα-Τσάρλι να καταλάβει τι γίνεται...ΣΠΛΑΤΣ!!Ο κουβάς είχε μπει στο κεφάλι του σαν καπέλο , ενώ ο ίδιος είχε γίνει μούσκεμα από το νερό και τα παγάκια! Όλοι τότε , ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, ξαφνικά ,όμως ,άκουσαν την Άρια να φωνάζει:

- “Σύρμα, σύρμα! Τρέχει προς τα εδώ.”

-“ Τρεχάτε ποδαράκια μου!!”, φώναξε ο Τόμας.  Τρέχουν λοιπόν τα παιδιά κι όπου φύγει φύγει. Τα τρία αγόρια είχαν καταφέρει να απομακρυνθούν αρκετά. Ξάφνου, όμως ακούστηκε ένα "Ααάουτσς" και εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποιούν πως η Άρια δεν ήταν μαζί τους… γεμάτοι αγωνία αρχίζουν να τρέχουν ξανά προς τα πίσω. Σύντομα βρέθηκαν μπροστά στη φίλη τους , η οποία είχε σκοντάψει και βρισκόταν πεσμένη στο έδαφος. Χωρίς να χάσουν χρόνο βάλθηκαν όλοι να την βοηθήσουν να σηκωθεί. Ο μπάρμπα-Τσάρλι ,όμως, πλησίαζε επικίνδυνα , όπως καταλάβαιναν από το ποδοβολητό και το αγκομαχητό του, που ακουγόταν να ζυγώνει ολοένα και περισσότερο.
Για καλή τους τύχη ο Τόμας εντόπισε ακριβώς πίσω τους ένα παλιό , ερειπωμένο εγκαταλελειμμένο σπίτι και αμέσως σήκωσαν την Άρια όλοι μαζί και κρύφτηκαν στο εσωτερικό του. Ο μπαρμπα- Τσάρλι τους προσπέρασε χωρίς να τους αντιληφθεί και εκείνοι ετοιμαζόταν να βγουν έξω , μια φωνή, όμως , διέκοψε τα σχέδιά τους. Ήταν του Τόμας

-“ Ελάτε να δείτε.” , είπε με μια δόση απορίας στη φωνή του. Πλησιάζοντας όλοι βρέθηκαν μπροστά στην είσοδο ενός τούνελ.

-“ Λοιπόν; Τι περιμένουμε;” Είπε ο Τόμας και προχώρησαν όλοι διστακτικά. Στο τέλος του υπήρχε μια ρωγμή, απ΄την οποία διακρινόταν μια παράξενη λάμψη, σύντομα διαπίστωσαν πως υπήρχε μια έξοδος , που οδηγούσε σε άγνωστο προορισμό. Στην αρχή φοβήθηκαν τι μπορούσε να τους περιμένει εκεί έξω , μετά όμως αποφάσισαν πως δεν θα έχαναν τίποτα , αν έβγαιναν για λίγο , ίσα να χαζέψουν το μέρος χωρίς να απομακρυνθούν. Έδωσαν τα χέρια όλοι μαζί και υποσχέθηκαν πως θα παραμείνουν ενωμένοι ό,τι και αν συναντούσαν.
Πρώτος βγήκε ο Τόμας και στη συνέχεια ο Τόμπι και ο Τρόλι , που βοηθούσαν την Άρια , καθώς πονούσε λίγο ακόμα το πόδι της. Το τοπίο που αντίκρισαν τους μάγεψε... ένα  απέραντο λιβάδι γεμάτο με μυρωδάτα λουλούδια και πολύχρωμους θάμνους απλωνόταν μπροστά τους . Όλοι είχαν μείνει έκπληκτοι από την ομορφιά του. Τότε ο Τόμας έριξε την ιδέα:
-"Τι περιμένουμε εδώ; Πάμε να το εξερευνήσουμε."
Οι υπόλοιποι παρέμεναν σκεπτικοί.
-"Συμφωνήσαμε να μην απομακρυνθούμε και να επιστρέψουμε αμέσως", είπε ο Τόμπι.
-"Ναι, αν ήταν ένα μέρος τρομακτικό, τώρα όμως, τι πειράζει να κάνουμε μια βόλτα μέχρι να βεβαιωθούμε πως ο μπαρμπα-Τσάρλι έχει επιστρέψει σπίτι του και δεν κινδυνεύουμε με καμιά τιμωρία;", του απάντησε με σιγουριά ο Τόμας.
-"Εντάξει", συμφώνησαν μαζί του , "όμως καλύτερα να επιστρέψουμε πριν σκοτεινιάσει", συμπλήρωσε η Άρια.
Οι τέσσερις φίλοι βάλθηκαν να εξερευνούν το μέρος. Όμως όσο προχωρούσαν σαν μαγνητισμένοι από τη φυσική ομορφιά , τόσο τους φαινόταν πως κάτι παράξενο συνέβαινε! Τα φυτά άρχισαν σταδιακά να μεγαλώνουν , μέχρι που έφτασαν να γίνουν τεράστια ,ενώ η παρέα τους έμοιαζε να μικραίνει. Όταν όμως συνειδητοποίησαν τι συμβαίνει, ήταν ήδη πολύ αργά, αφού , χωρίς να το καταλάβουν, είχαν απομακρυνθεί αρκετά από το σημείο που είχαν ξεκινήσει. Πλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει και ...σαν να μην έφταναν όλα αυτά... ξαφνικά ακούστηκαν βροντές, λάμψεις έσκισαν τον ουρανό και μια καταρρακτώδη βροχή τους έκανε μούσκεμα!
-"Και τώρα, τι κάνουμε;" αναρωτήθηκε η Άρια.
-"Μην κάνετε έτσι", είπε με θάρρος ο Τόμας, "μια βροχούλα είναι, θα περιμένουμε να κοπάσει και θα επιστρέψουμε σπίτι μας".
Η κατάσταση , όμως, άρχισε να γίνεται ακόμα πιο τρομακτική , όταν αντιλήφθηκαν πως κάποια πουλιά , σε μέγεθος αεροπλάνου , τους πλησίαζαν απειλητικά πετώντας σύριζα πάνω από τα κεφάλια τους , αφού μάλλον... είχαν περάσει για σκουλήκια τους μικρούς μας φίλους, οι οποίοι έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν.
-"Και , τώρα τι έχεις να πεις;", ρώτησε λαχανιασμένος ο Τρόλι, "επιμένεις πως θα είναι εύκολο να γυρίσουμε πίσω;"
-"Τρέξτε να σωθούμε και θα δούμε τι θα κάνουμε...", είπε ασθμαίνοντας ο Τόμας.
Έτρεχαν στο μισοσκότεινο τοπίο , όπου άκουγαν ήχους τρομαχτικούς και έβλεπαν παντού σκιές να τους ακολουθούν. Η Άρια προσπαθούσε να μη μένει πίσω , όμως το πόδι της δεν τη βοηθούσε... κάποια στιγμή σταμάτησε αποκαμωμένη.
-"Τρέξτε εσείς , δεν μπορώ άλλο...", είπε απογοητευμένη στους φίλους της. Όμως εκείνοι δεν θα την εγκατέλειπαν , την πήραν στους ώμους τους και κάθε λίγο αναλάμβανε κι άλλος το "φορτίο". Για καλή τους τύχη ανακάλυψαν μια σπηλιά μεγάλη και στεγνή, ιδανική για καταφύγιο. Μπήκαν αποκαμωμένοι και μουσκεμένοι, άναψαν μια μικρή φωτιά με ό,τι βρήκαν πρόχειρο και χωρίς να έχουν τη δύναμη ούτε μια λέξη να πουν, έπεσαν να κοιμηθούν.

    Όταν ξύπνησαν, άρχισαν να αναζητούν την έξοδο, αλλά μάταια, δεν την έβλεπαν πουθενά! Είχαν απογοητευτεί  πολύ και ο ένας έριχνε το φταίξιμο στον άλλον. Ευτυχώς, η φωνή της λογικής, η Άρια, τους έκανε να καταλάβουν πως ήταν όλοι μια ομάδα και ότι μόνο αν συνεργάζονταν θα έβγαιναν από εκεί. Τα παιδιά συνειδητοποίησαν ότι η φίλη τους είχε δίκιο και πως έπρεπε να ενώσουν της δυνάμεις τους για να τα καταφέρουν.
     Καθώς  περπατούσαν ανάμεσα στα γιγαντιαία φυτά, άκουσαν κάποιον να κλαίει. Μόλις τα παιδιά πλησίασαν και είδαν ότι αυτός που έκλαιγε δεν ήταν άλλος ...από ένα λαμπερό αστέρι, σάστισαν.

-"Πώς σε λένε;" Ρώτησε ο Τόμας.
-" Αστέρης είναι τ΄όνομά μου, εσάς πως σας λένε;Ποιοι είστε;"Αποκρίθηκε εκείνο.
-"Εγώ είμαι ο Τόμας και από ‘δω ο Τόμπι, η Άρια και ο Τρόλι ! ", βάλθηκε να κάνει τις συστάσεις ο Τόμας.
-"Χαρήκαμε πολύ για την γνωριμία!" Αναφώνησε γεμάτη χαρά η Άρια. "Συγγνώμη, δεν θέλω να γίνομαι αδιάκριτη, αλλά γιατί έκλαιγες πριν;"
-"Έκλαιγα, γιατί οι φίλοι μου δεν με κάνουν παρέα, λένε ότι είμαι γκαφατζής. Αφήστε τα αυτά όμως, εσείς γιατί βρίσκεστε σε ένα τόσο επικίνδυνο μέρος;", ρώτησε με τη σειρά του το αστέρι.
-"Χαθήκαμε και δεν μπορούμε να βρούμε την έξοδο", είπε λυπημένα ο Τρόλι, "Μπορείς να μας βοηθήσεις;" , ρώτησε με  αγωνία .
-"Φυσικά και μπορώ να σας βοηθήσω!", είπε με σιγουριά ο Αστέρης." Θα πάτε όλο ευθεία, θα ακολουθήσετε το κόκκινο μονοπάτι και μετά θα στρίψετε αριστερά ώστε να βρείτε την έξοδο! ", τους είπε γεμάτος περηφάνια που μπορούσε να φανεί χρήσιμος σε κάποιον.
-"Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ Αστέρη για τη βοήθειά σου ! Και μην ανησυχείς οι φίλοι σου θα καταλάβουν πόσο ξεχωριστός είσαι μια μέρα !", τον διαβεβαίωσε η παρέα των τεσσάρων.
Με αυτά τα τελευταία τους λόγια, άρχισαν να διασχίζουν την διαδρομή που τους συμβούλεψε ο Αστέρης. Όταν ακολούθησαν κατά γράμμα τις οδηγίες του και έστριψαν αριστερά, αντί για την έξοδο…. βρέθηκαν σε έναν  όμορφο βασιλικό κήπο Στο βάθος του κήπου ξεχώριζε ένα μεγαλοπρεπές παλάτι.
- " Ποιος λέτε να μένει εδώ;" ,αναρωτήθηκε η Άρια.
- " Σίγουρα κάποιος πολύ ισχυρός και πλούσιος" , απάντησε ο Τρόλι.
-" Εμπρός , πάμε να του ζητήσουμε τη βοήθειά του", πρότεινε ο Τόμας.
- " Είστε σίγουροι;", ρώτησε ο Τόμπι.
- "Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα" , απάντησε η Άρια.
Προχώρησαν δισταχτικά. Καθώς βρισκόταν ένα βήμα πριν την είσοδο του παλατιού, ακούστηκαν χοροπηδητά σε ρυθμούς τρελής μπάντας. Ξαφνικά οι πύλες του παλατιού άνοιξαν και μπροστά τους εμφανίστηκε ένας κοντός, χοντρός, σκουντούφλης ,που φορούσε ένα χρωματιστό καπέλο με ένα λουλούδι. Οι τέσσερις φίλοι μόλις τον είδαν , έμειναν έκπληκτοι για μια στιγμή και αμέσως μετά ξέσπασαν σε γέλια, τους φαινόταν πολύ αστείος αυτός ο τύπος. Ο βοηθός του βασιλιά , κοιτώντας τους αυστηρά τους ρώτησε : "Τι γυρεύετε εσείς εδώ;" με μία λεπτή, σχεδόν γυναικεία φωνή. Ο Τόμπι συγκράτησε τα γέλια που γαργάλαγαν να βγουν από το στόμα του και τον ρώτησε με τη σειρά του: "Που βρισκόμαστε;"
- "Στην Ψητόπολη με βασιλιά τον μεγαλειότατο Ψητ."Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έκανε θεαματική είσοδο ο μεγαλειότατος Ψητ  ή τουλάχιστον ...προσπάθησε να κάνει , αφού η τεράστια πόρτα άνοιξε διάπλατα με τυμπανοκρουσίες, μα… τίποτα δε φαινόταν! Όλοι απόρησαν πού είναι ο βασιλιάς. Τότε, ο χαζός βοηθός έβηξε προειδοποιητικά και τους έκανε νόημα να υποκλιθούν ,ώστε να υποδεχτούν τον μεγαλειότατο ,που μεταφερόταν πάνω σε ένα μικροσκοπικό κόκκινο μαξιλάρι. Οι τέσσερις φίλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αφού ο βασιλιάς Ψητ ήταν στο μέγεθος του μικρού τους δάχτυλου.
"Γκούχου, γκούχου", έβηξε ξανά ο βοηθός και με μία κίνηση τους παρότρυνε να υποκλιθούν. Οι πόρτες έκλεισαν πίσω τους με δύναμη και ο βασιλιάς άρχισε να μιλά.
-"Κακωσήρθατε στην Ψητόπολη....Ξέρετε γιατί λέγεται έτσι;", ρώτησε με μπάσα φωνή. Επικράτησε σιγή, καθώς τα παιδιά δεν είχαν ιδέα για ποιο λόγο είχε ονομαστεί έτσι η πόλη.
- "Γιατί..." άρχισε να λέει ο βασιλιάς "...όποιος μπαίνει σε αυτή τη χώρα, δεν βγαίνει ποτέ ξανά, μένει εδώ για να με υπηρετεί. Κι αν κανείς θελήσει να φύγει από εδώ, οι τρομεροί δράκοι μου, με μία τους αναπνοή θα τους κάνουν...Ψητ-ούς!".
Τα παιδιά ένιωσαν τρόμο… δεν είχαν δει ποτέ τους δράκο, και η αλήθεια ήταν... ότι δεν θα ήθελαν να δουν! Ο βασιλιάς Ψητ διέταξε τους ακολούθους του  να αναθέσουν στους ξένους καθήκοντα. Εκείνοι τους έδωσαν πρόχειρα ρούχα, σκούπες και σφουγγαρίστρες και τους υπέδειξαν να καθαρίζουν το παλάτι. Το βράδυ οι τέσσερις φίλοι κατάκοποι έπεσαν σε βαθύ λήθαργο.
     Πέρασαν τρεις μέρες και κάθε μέρα ήλπιζαν να φύγουν από εκεί. Κάθε μέρα έπεφταν ολοένα και περισσότερο στον βαθύ τους λήθαργο, συμπεριφερόταν σαν ρομπότ, συνειδητοποιούσαν ότι σιγά- σιγά έχαναν τον εαυτό τους. Κάποιες στιγμές ,ωστόσο , σαν να συνερχόταν και ένιωθαν μια νοσταλγία για το σπίτι τους, τους είχαν λείψει οι δικοί τους, οι φίλοι τους. Το πρωινό της τέταρτης ημέρας η Άρια, πήρε την απόφαση να τους μιλήσει:
- "Λοιπόν, δεν μπορούμε να μένουμε άλλο σε αυτή την απαίσια χώρα. Πρέπει να φύγουμε. Ξέρω, δεν θα είναι εύκολο, αλλά καλύτερα  να δοκιμάσουμε να ξεφύγουμε και να υπάρχει έστω και μία ελπίδα να γυρίσουμε πίσω, παρά να καθόμαστε εδώ και να υπηρετούμε τον βασιλιά Ψητ." .Όλοι ήξεραν ότι η Άρια είχε δίκιο. Έτσι λοιπόν, χωρίς να καταστρώσουν κανένα σχέδιο, το απόγευμα έφυγαν κρυφά από το παλάτι , χωρίς να ξέρουν καλά καλά πού πηγαίνουν.
Βγαίνοντας άρχισαν να τρέχουν προς το δάσος , όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά τους ο Αστέρης.

-" Γεια σας παιδιά...εμμ...γιατί είστε ακόμη εδώ; Νόμιζα πως είχατε φύγει."

 Ο Τόμας του απάντησε σε υψηλό τόνο:
-"Επειδή ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις οδηγίες σου, είμαστε εδώ Αστέρη!!!"
- " Ααα! όχι πάλι, είναι ανυπόφορο αυτό που μου συμβαίνει! Συγγνώμη ....Σας το είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Είμαι ανίκανος ...", είπε λυπημένα ο Αστέρης και συνέχισε προτείνοντας: "Μήπως θέλετε να σας οδηγήσω εγώ αυτή τη φορά ; Θυμήθηκα ακριβώς τη διαδρομή τώρα! Δώστε μου μια τελευταία ευκαιρία να επανορθώσω!". Τα παιδιά αν και ήταν θυμωμένα μαζί του, αποφάσισαν να τον εμπιστευτούν , εξάλλου δεν είχαν πολλές επιλογές, ήταν η μόνη τους ελπίδα.
-" Εντάξει , πρέπει όμως να βιαστούμε...", είπαν όλοι μαζί.
Είχε ήδη νυχτώσει. Ο Αστέρης προπορευόταν και τους φώτιζε το δρόμο ,ενώ οι τέσσερις φίλοι συνέχιζαν την πορεία τους.
Από την άλλη πλευρά, όταν ο βασιλιάς συνειδητοποίησε πως οι ξένοι  είχαν δραπετεύσει , τρελός από θυμό έβαλε τέτοιες φωνές που ακούστηκε σε ολόκληρο το τεράστιο παλάτι. Χωρίς να χάσει καιρό πήρε τους θανατηφόρους του δράκους και βγήκε να κυνηγήσει τα παιδιά.....
Εντωμεταξύ οι τέσσερις φίλοι δυσκολεύονταν πολύ με τα τεράστια φυτά και ζώα...Κάποια στιγμή προσπαθώντας να διασχίσουν ένα ρυάκι , άκουσαν ένα περίεργο ήχο, σαν να πλησίαζε κάποιο πετούμενο ,ενώ άρχισε να σηκώνεται αέρας και τα πάντα στροβιλίζονταν γύρω τους...ξαφνικά βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τους δράκους και τον βασιλιά Ψητ. Αυτό ήταν, ένιωσαν πως όλα είχαν τελειώσει. Φλόγες έβγαιναν από τα στόματα των τρομερών φυλάκων και ένιωθαν τη καυτή ανάσα τους να τους πλησιάζει επικίνδυνα. Ο Αστέρης προσπαθώντας να προστατέψει τα παιδιά από μία φλόγα τραυματίστηκε.
-"Ώστε θέλατε να φύγετε από εδώ....δε σας άρεσε η φιλοξενία μας ε;.....Για αρχή θα μπείτε στο μπουντρούμι για δέκα μέρες χωρίς φαγητό και μετά βλέπουμε.” , είπε ο βασιλιάς Ψητ.

Σύντομα βρέθηκαν αλυσοδεμένοι πίσω στο παλάτι , ενώ ο χαζός βοηθός τους πέταξε σε ένα σιχαμερό και τρομακτικό μπουντρούμι.
Είχαν φτάσει στην όγδοη μέρα και τα παιδιά καθημερινά είχαν στο μυαλό τους ένα ερώτημα..."Ποιος θα τους βοηθούσε να φύγουν από εκεί; Ποια θα ήταν η λύση στο πρόβλημά τους;"
Είχαν μπλέξει για τα καλά. Πεινούσαν πολύ ,τόσο που δεν μπορούσαν να σκεφτούν λογικά. Μάλιστα, είχε αρχίσει και η γκρίνια μεταξύ τους:
-"Σας είχα πει από την αρχή ότι δεν ήταν καλή ιδέα να προχωρήσουμε στον κήπο , αλλά μας έφαγε η περιέργειά σας ...και κυρίως η δική σου Τόμας", είπε θυμωμένα η Άρια.
-"Δεν κατάλαβα...", απάντησε εκείνος, "μήπως σε φέραμε εδώ με το ζόρι; Αν θυμάσαι ,εξαιτίας σου μπήκαμε στο παλιό σπίτι και ανακαλύψαμε το τούνελ, αν ήσουν πιο προσεκτική, τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί...Εσύ φταις!" κατέληξε να φωνάζει με θυμό ο Τόμας.
- "Η αλήθεια είναι..", είπε παίρνοντας τον λόγο ο Τόμπι, "πως εσύ, Τόμας, μας παρέσυρες και κάθε οδηγία ή συμβουλή σου μας δημιουργούσε μεγαλύτερους μπελάδες, ακόμα και σ΄αυτό το παλάτι , εσύ επέμενες να μπούμε και να ζητήσουμε βοήθεια."
- "Ώστε έτσι!... και ποιος ήταν αυτός που πρότεινε να σηκωθούμε να φύγουμε από δω , χωρίς να έχουμε καταστρώσει κανένα σχέδιο; Αν θυμάμαι καλά, η Άρια. Και ...ορίστε είμαστε φυλακισμένοι σ΄αυτό το απαίσιο μπουντρούμι!", συνέχισε ο Τόμας.
-"Για όλα φταίει ο Αστέρης , αυτός μας οδήγησε εδώ.", είπε ο Τρόλι.
Ο καυγάς φούντωνε και ο ένας έριχνε το φταίξιμο στον άλλο. Ο χαζός βοηθός του βασιλιά που κρυφάκουγε , έτριβε τα χέρια του με ευχαρίστηση και γελούσε με κακία.
-"Χα, χα! Υπέροχα!Όσο "τρώγονται"μεταξύ τους δεν υπάρχει πιθανότητα να βρουν τρόπο να ξεφύγουν...χαχα! μα, τι ανόητοι που είναι οι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν πως μόνο ενωμένοι μπορούν να βρουν  λύση στα προβλήματά τους...!Τρέχω να τα προφτάσω στον βασιλιά Ψητ...", μονολογούσε φεύγοντας βιαστικά.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένα αεράκι φύσηξε από ένα μικρό άνοιγμα που βρισκόταν ψηλά στον τοίχο του μπουντρουμιού και οι τέσσερις φίλοι ένιωσαν να συνέρχονται και να ξαναβρίσκουν τον παλιό εαυτό τους...
- "Τι ανόητοι που είμαστε...", είπε πρώτη η Άρια, "μαλώνουμε μεταξύ μας , αντί να απολαύσουμε όλοι μαζί τις τελευταίες στιγμές μας...συγγνώμη παιδιά , εγώ φταίω για όλα! Eίχε δίκιο ο Τόμας, είμαι πολύ απρόσεκτη και διαρκώς σκουντουφλάω και πέφτω, σας ευχαριστώ που προσπαθήσατε να με σώσετε...λυπάμαι , όμως , που εξαιτίας μου είμαστε μελλοθάνατοι! "
- "Μην λες ανοησίες , Άρια..", της είπε παρηγορητικά ο Τόμας, "δεν ξέρω τι με έπιασε και σου μίλησα έτσι! Φιλία σημαίνει να βοηθάς τον άλλο στα δύσκολα... δε χωράνε εγωισμοί , ίσα -ίσα νοιάζεσαι για τον άλλο όσο και για τον εαυτό σου."
- "Συμφωνώ κι εγώ...", είπε ο Τόμπι, "όλοι είμαστε υπεύθυνοι για το μπλέξιμό μας και όλοι μαζί θα βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε από αυτό."
-"Εμπρός λοιπόν , ας στύψουμε το μυαλό μας , μήπως μας κατέβει καμιά ιδέα...δεν μπορεί...πάντα τα καταφέρνουμε , έτσι θα γίνει και τώρα , η δύναμη του μυαλού είναι η μεγαλύτερη που υπάρχει! ", είπε ο Τρόλι και όλοι συμφώνησαν μαζί του.

Όλη την νύχτα έμειναν ξύπνιοι . Λίγο πριν ξημερώσει ο Τρόλι φώναξε δυνατά: "Εγώ έχω την λύση!" Τα παιδιά αναρωτήθηκαν τι να είχε σκαρφιστεί .Εκείνος άρχισε να τους εξηγεί:
- "Η λύση είναι ο χαζός βοηθός, αυτός έχει τα κλειδιά , πρέπει να βρούμε τρόπο να τα πάρουμε".
-"Το βρήκα”, πετάχτηκε ο Τόμπι, “ Θα προσποιηθούμε πως κάποιος από εμάς λιποθύμησε από την πείνα και έτσι θα μπει στο μπουντρούμι."
-"Ωραία!” , συμφώνησε η Άρια, “ Θα τον ακινητοποιήσουμε και θα του πάρουμε τα κλειδιά, με αυτό το μαντίλι για τα μαλλιά θα τον φιμώσουμε για να μην μπορεί να ειδοποιήσει τους φρουρούς".
-"Εγώ θα προσποιηθώ τον λιπόθυμο", προσφέρθηκε ο Τόμας, "...και μόλις βγούμε από δω θα ακολουθήσουμε τον δρόμο που μας έδειξε την τελευταία φορά ο Αστέρης, πρέπει όμως να βιαστούμε , ας βάλουμε αμέσως το σχέδιο σε εφαρμογή, τώρα που κοιμούνται όλοι!"
Βήματα ακούστηκαν να πλησιάζουν προς το μέρος τους, ήταν ο χαζός βοηθός που έκανε τον καθιερωμένο έλεγχο. Τα παιδιά αμέσως άρχισαν να καλούν σε βοήθεια και εκείνος έτρεξε γρήγορα στο μπουντρούμι .
-"Τι τρέχει;", τους ρώτησε αυστηρά με τη λεπτή, χαρακτηριστική του φωνή.
-"Ο Τόμας δεν άντεξε την πείνα , φαίνεται να ΄χει πάθει κάτι σοβαρό", του είπε με δάκρυα στα μάτια η Άρια, "Βοήθησέ μας , σε παρακαλώ", συνέχισε ικετευτικά .
Ο χαζός βοηθός πήρε τα κλειδιά και ξεκλείδωσε το μπουντρούμι. Οι τέσσερις φίλοι , πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, τον ακινητοποίησαν ,του έδεσαν το στόμα , πήραν τα κλειδιά και αφού τον κλείδωσαν στη θέση τους , έτρεξαν προς την έξοδο της φυλακής τους. Βγαίνοντας προς μεγάλη τους έκπληξη τους περίμενε ο Αστέρης.
-" Το ήξερα ότι θα καταφέρετε να ξεφύγετε ,ελάτε, μη χάνουμε χρόνο , ακολουθήστε με!"
Τα παιδιά χωρίς να το πολυσκεφτούν, άρχισαν να τρέχουν στον δρόμο που τους φώτιζε εκείνος και σύντομα έφτασαν στο δάσος.
-"Και τώρα;", είπε λαχανιασμένα η Άρια, "Έτσι μικροσκοπικοί που είμαστε, πάλι θα δυσκολευτούμε να περάσουμε το δάσος , ο ήλιος άρχισε ήδη να ανατέλλει , ο βασιλιάς θα ξυπνήσει και είμαστε χαμένοι".
-"Μην ανησυχείτε!", είπε χαρούμενα ο Αστέρης , "Ελάτε εδώ, σας έχω μια έκπληξη! Ρίξτε μια ματιά σ΄αυτόν τον θάμνο!". Πίσω από το φυτό ήταν κρυμμένα τέσσερα ζευγάρια γυαλιστερές μπότες .
-"Τι μπότες είναι αυτές;", ρώτησαν απορημένα τα παιδιά.
-"Φορέστε τις γρήγορα , είναι μαγικές...θα σας κάνουν γίγαντες", απάντησε ο Αστέρης.
Οι τέσσερις φίλοι , χωρίς να χάσουν καιρό τις φόρεσαν και αμέσως έγιναν πιο ψηλοί και από τα δέντρα. Τώρα μπορούσαν εύκολα να διασχίσουν το δάσος και να φτάσουν στο τούνελ που θα τους οδηγούσε πίσω στο σπίτι τους. Καθώς προχωρούσαν, όμως, η μπότα της Άριας κάπου σκάλωσε , με αποτέλεσμα εκείνη να πέσει με δύναμη κάτω στο έδαφος και καθώς η μπότα βγήκε από το πόδι της , να ξαναγίνει μικροσκοπική. Οι άλλοι τρεις , βλέποντας τι συνέβη τρέχουν να την βοηθήσουν ... ξαφνικά όμως ,ακούνε τον βασιλιά Ψητ να φωνάζει στους δράκους και τον χαζό βοηθό:
-"Να τοι, πιάστε τους πριν ξεφύγουν!"
-"Αφήστε με και τρέξτε να γλυτώσετε , το τούνελ είναι ακριβώς μπροστά σας!", φώναξε η Άρια στους φίλους της.
-"Δε θα σ΄αφήσουμε μόνη … ή όλοι ή κανείς.", της απάντησε ο Τόμας.
-"Βγάλτε όλοι τις μπότες σας.", φώναξε ο Τόμπι.
Οι υπόλοιποι υπάκουσαν κι έτσι ξανάγιναν μικροσκοπικοί, τρέχοντας αρπάζουν την Άρια και κρύβονται κάτω από έναν θάμνο. Ο βασιλιάς πλησίαζε επικίνδυνα, ενώ φώναζε στους δράκους:
- "Βρείτε τους και κάντε τους ψητούς ... τόλμησαν να παρακούσουν τις εντολές μου...κανείς δεν φεύγει από την Ψητόπολη! Εμπρός λοιπόν, ετοιμάστε μου το βραδινό μου γεύμα!".
Οι τέσσερις φίλοι άκουγαν έντρομοι τον βασιλιά και ένιωθαν πως το τέλος είχε φτάσει, έδωσαν τα χέρια και περίμεναν.
Ξαφνικά , όμως , ο Αστέρης είχε μια φαεινή ιδέα!
-" Μείνετε κρυμμένοι , θα παραπλανήσω τον βασιλιά και τους ακόλουθούς του και τότε τρέξτε γρήγορα στο τούνελ!"
-"Μείνε εδώ , Αστέρη, είναι πολύ επικίνδυνο , θυμάσαι την προηγούμενη φορά τραυματίστηκες , τώρα ποιος ξέρει τι μπορεί να πάθεις!", είπε ο Τρόλι και μαζί του συμφώνησαν και οι υπόλοιποι.
-"Μην ανησυχείτε για μένα θα τα καταφέρω...χάρηκα που σας γνώρισα, με κάνατε να νιώσω πολύ σημαντικός, καλή τύχη!", είπε ο Αστέρης και απομακρύνθηκε.
Οι τέσσερις φίλοι παρέμειναν κρυμμένοι και προσπαθούσαν να ακούσουν τι γίνεται.
- "Ε, βασιλιά , τι γυρεύεις εδώ;", ρώτησε ο Αστέρης.
-"Τι θες εσύ , προδότη; Κάτσε να βρω τα φιλαράκια σου και μετά θα ασχοληθώ μαζί σου!", απάντησε θυμωμένα ο βασιλιάς.
-"Μα , αυτό ήθελα να σου πω κι εγώ… μετάνιωσα για την προηγούμενη συμπεριφορά μου , κατάλαβα ότι δεν άξιζαν τη βοήθειά μου αυτοί οι τέσσερις και τώρα ήρθα να σε ενημερώσω πως τους είδα να πηγαίνουν προς τη λίμνη των μαγισσών! Πάμε να τους προλάβουμε , πριν καταφέρουν να πείσουν καμιά μάγισσα να τους βοηθήσει και τότε θα τους χάσεις οριστικά!"
- "Χμμ!", ο βασιλιάς φάνηκε να το σκέφτεται , κοιτώντας προσεκτικά τριγύρω , "Εμπρός λοιπόν , δείξε μας τον δρόμο.", διέταξε τελικά τον Αστέρη .
- "Ελάτε γρήγορα από δω...πάμε δεξιά..εμ , αριστερά εννοούσα!" , είπε ο Αστέρης και βάλθηκε να τους οδηγεί.
Τα παιδιά περίμεναν λίγο να σιγουρευτούν ότι απομακρύνθηκαν όλοι και αμέσως μετά βγήκαν από την κρυψώνα τους και έτρεξαν στο τούνελ. Μόλις βρέθηκαν στο έρημο σπίτι απ΄όπου ξεκίνησαν όλα , ανακουφισμένοι αγκαλιάστηκαν και έδωσαν όρκο ποτέ πια να μην αφήσουν την περιέργεια να τους παρασύρει. Ορκίστηκαν ακόμα ότι θα μείνουν για πάντα ενωμένοι , αφού η περιπέτειά τους τους δίδαξε πως οι φίλοι είναι πολύ σημαντικοί και στις δύσκολες στιγμές σε βγάζουν από το αδιέξοδο και σε οδηγούν στη σωστή λύση..
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!

Πέμπτο και τελευταίο μἐρος...

Η πέμπτη ομάδα ολοκλήρωσε ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ ...έτσι με τη βοήθεια της Παντελίνας Τσιχλή και της Ράνιας Χαλκιαδάκη  η προσπάθειά μας έφτασε στο τέλος της...ας απολαύσουμε πώς επέλεξαν να κλείσει η όμορφη ιστορία μας.

Οι τέσσερις φίλοι είχαν μπλέξει για τα καλά. Κι , όμως, η λύση δε βρισκόταν πολύ μακριά τους...για την ακρίβεια, ήταν ακριβώς απέναντι τους, αλλά έπρεπε πρώτα να ξεγελάσουν τον χαζό βοηθό. Τα παιδιά, ωστόσο, πεινούσαν πολύ ,η πείνα τα είχε εξαντλήσει τόσο που δεν μπορούσαν να σκεφτούν λογικά.Μάλιστα, είχε αρχίσει και η γκρίνια μεταξύ τους:
-"Σας είχα πει από την αρχή ότι δεν ήταν καλή ιδέα να προχωρήσουμε στον κήπο , αλλά μας έφαγε η περιέργειά σας ...και κυρίως η δική σου Τόμας", είπε θυμωμένα η Άρια.
-"Δεν κατάλαβα...", απάντησε εκείνος, "μήπως σε φέραμε εδώ με το ζόρι; Αν θυμάσαι ,εξαιτίας σου μπήκαμε στο παλιό σπίτι και ανακαλύψαμε το τούνελ, αν ήσουν πιο προσεκτική, δε θα είχες  πέσει , δε θα καθυστερούσαμε και τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε συμβεί...Εσύ φταις!" κατέληξε να φωνάζει με θυμό ο Τόμας.
- "Η αλήθεια είναι..", είπε παίρνοντας τον λόγο ο Τόμπι, "πως εσύ, Τόμας, μας παρέσυρες και κάθε οδηγία ή συμβουλή σου μας δημιουργούσε μεγαλύτερους μπελάδες, ακόμα και σ΄αυτό το παλάτι , εσύ επέμενες να μπούμε και να ζητήσουμε βοήθεια."
- "Ώστε  έτσι!... και ποιος ήταν αυτός που πρότεινε να σηκωθούμε να φύγουμε από δω , χωρίς να έχουμε καταστρώσει κανένα σχέδιο;Δεν ήταν η Άρια;Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα ;Να είμαστε φυλακισμένοι σ΄αυτό το απαίσιο μπουντρούμι!", συνέχισε ο Τόμας.
-"Για όλα φταίει ο Αστέρης , αυτό το χαζό αστέρι μας οδήγησε εδώ.", είπε ο Τρόλι.
Ο καυγάς φούντωνε και ο ένας έριχνε το φταίξιμο στον άλλο. Ο χαζός βοηθός του βασιλιά που κρυφάκουγε , έτριβε τα χέρια του με ευχαρίστηση και γελούσε με κακία.
-"Χα, χα! Υπέροχα!Όσο "τρώγονται"μεταξύ τους δεν υπάρχει πιθανότητα να βρουν τρόπο να ξεφύγουν...χαχα! μα, τι ανόητοι που είναι οι άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν  πως μόνο με τη συζήτηση και την ομόνοια βρίσκεις λύση στα προβλήματά σου...!Τρέχω να τα προφτάσω στον βασιλιά Ψητ μήπως και από τη χαρά του μου κάνει καμιά αύξηση στον μισθό μου...", μονολογούσε φεύγοντας βιαστικά.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένα αεράκι φύσηξε από ένα μικρό άνοιγμα που βρισκόταν ψηλά στον τοίχο του μπουντρουμιού και οι τέσσερις φίλοι ένιωσαν να συνέρχονται και να ξαναβρίσκουν τον παλιό εαυτό τους...
- "Τι ανόητοι που είμαστε...", είπε πρώτη η Άρια, "μαλώνουμε μεταξύ μας , αντί να απολαύσουμε όλοι μαζί τις τελευταίες στιγμές μας...συγγνώμη παιδιά , εγώ φταίω για όλα! Eίχε δίκιο ο Τόμας, είμαι πολύ απρόσεκτη και διαρκώς σκουντουφλάω και πέφτω, σας ευχαριστώ που προσπαθήσατε να με σώσετε...λυπάμαι , όμως , που συνέβησαν όλα αυτά και τώρα είμαστε μελλοθάνατοι! "
- "Μην λες ανοησίες , Άρια..", της είπε παρηγορητικά ο Τόμας, "δεν ξέρω τι με έπιασε και σου μίλησα έτσι!Φιλία σημαίνει να βοηθάς τον άλλο στα δύσκολα...τι φίλοι θα ήμασταν αν σε αφήναμε πεσμένη κάτω και κοιτούσαμε να σωθούμε εμείς; Στις αληθινές φιλίες δε χωράνε εγωισμοί , ίσα -ίσα νοιάζεσαι για τον άλλο όσο και για τον εαυτό σου."
- "Συμφωνώ κι εγώ...", είπε ο Τόμπι, "όλοι είμαστε υπεύθυνοι για το μπλέξιμό μας και όλοι μαζί θα βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε από αυτό."
-"Εμπρός λοιπόν , ας στύψουμε το μυαλό μας , μήπως μας κατέβει καμιά ιδέα...δεν μπορεί...πάντα τα καταφέρνουμε , έτσι θα γίνει και τώρα , η δύναμη του μυαλού είναι η μεγαλύτερη που υπάρχει! ", είπε ο Τρόλι και όλοι συμφώνησαν μαζί του.Όλη την νύχτα έμειναν ξύπνιοι για να βρουν μία λύση στο πρόβλημά τους.Λίγο πριν ξημερώσει ο Τρόλι φώναξε δυνατά: "Εγώ έχω την λύση!" Τα παιδιά αναρωτήθηκαν τι να είχε σκαρφιστεί .Ο Τρόλι ξεκίνησε να λέει:
- "Η λύση είναι ο χαζός βοηθός, αυτός έχει τα κλειδιά , πρέπει να βρούμε τρόπο να τα πάρουμε".
-"Θα προσποιηθούμε πως κάποιος από εμάς λιποθύμησε από την πείνα και έτσι θα μπει στο μπουντρούμι.", συνέχισε ο Τρόλι.
-"Θα τον ακινητοποιήσουμε και θα του πάρουμε τα κλειδιά, με αυτό το μαντίλι για τα μαλλιά θα τον φιμώσουμε για να μην μπορεί να ειδοποιήσει τους φρουρούς", ολοκλήρωσε η Άρια.
-"Εγώ θα προσποιηθώ τον λιπόθυμο", είπε ο Τόμας, "...και μόλις βγούμε από δω θα ακολουθήσουμε τον δρόμο που μας έδειξε την τελευταία φορά ο Αστέρης, πρέπει όμως να βιαστούμε , ας βάλουμε αμέσως το σχέδιο σε εφαρμογή, τώρα που κοιμούνται όλοι!"
Βήματα ακούστηκαν να πλησιάζουν προς το μέρος τους, ήταν ο έλεγχος που έκανε ο χαζός βοηθός. Αμέσως άρχισαν να καλούν σε βοήθεια. Ο χαζός βοηθός έτρεξε γρήγορα στο μπουντρούμι .
 -"Τι τρέχει;", τους ρώτησε αυστηρά  με τη λεπτή, χαρακτηριστική του φωνή.
  -"Ο Τόμας δεν άντεξε την πείνα , φαίνεται να ΄χει πάθει κάτι σοβαρό", του είπε με δάκρυα στα μάτια η Άρια, "Βοήθησέ μας , σε παρακαλώ", συνέχισε ικετευτικά .
Αμέσως ο χαζός βοηθός πήρε τα κλειδιά και ξεκλείδωσε το μπουντρούμι. Οι τέσσερις φίλοι  , πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει,τον ακινητοποίησαν ,του έδεσαν το στόμα , πήραν τα κλειδιά και αφού τον κλείδωσαν στη θέση τους , έτρεξαν προς την έξοδο της φυλακής τους. Βγαίνοντας προς μεγάλη τους έκπληξη τους περίμενε ο Αστέρης.
-" Το ήξερα ότι θα καταφέρετε να ξεφύγετε ,ελάτε, μη χάνουμε χρόνο , ακολουθήστε με!"
Χωρίς να το πολυσκεφτούν, άρχισαν να τρέχουν στον δρόμο που τους φώτιζε ο Αστέρης και σύντομα έφτασαν στο δάσος.
-"Και τώρα;", είπε λαχανιασμένα η Άρια, "Έτσι μικροσκοπικοί που είμαστε πάλι θα δυσκολευτούμε να περάσουμε το δάσος , ο ήλιος άρχισε ήδη να ανατέλλει , ο βασιλιάς θα ξυπνήσει και είμαστε χαμένοι".
-"Μην ανησυχείτε!", είπε χαρούμενα ο Αστέρης , "Ελάτε εδώ, σας έχω μια έκπληξη!Ρίξτε μια ματιά σ΄αυτόν τον θάμνο!".  Αυτό που αντίκρισαν ήταν μοναδικό, τέσσερα ζευγάρια γυαλιστερές μπότες .
-"Τι μπότες είναι αυτές;", ρώτησαν απορημένα τα παιδιά.
-"Φορέστε τις γρήγορα , είναι μαγικές...θα σας κάνουν γίγαντες", απάντησε ο Αστέρης.
 Οι τέσσερις φίλοι , χωρίς να χάσουν καιρό τις φόρεσαν και αμέσως έγιναν πιο ψηλοί και από τα δέντρα. Τώρα μπορούσαν εύκολα να διασχίσουν το δάσος και να φτάσουν στο τούνελ που θα τους οδηγούσε πίσω στο σπίτι τους.Καθώς προχωρούσαν, όμως, η μπότα της Άριας κάπου σκάλωσε , με αποτέλεσμα εκείνη να πέσει  με δύναμη κάτω στο έδαφος και καθώς  η μπότα βγήκε από το πόδι της , να ξαναγίνει μικροσκοπική. Οι άλλοι τρεις , βλέποντας τι συνέβη τρέχουν να την βοηθήσουν ... ξαφνικά όμως ,ακούνε  τον βασιλιά Ψήτ να φωνάζει στους δράκους και τον χαζό βοηθό:
-"Να τοι, πιάστε τους πριν ξεφύγουν!"
-"Αφήστε με και τρέξτε να γλυτώσετε , το τούνελ είναι ακριβώς μπροστά σας!", φώναξε  η Άρια στους φίλους της.
-"Δε θα σ΄αφήσουμε μόνη , ή όλοι ή κανείς.", της απάντησε ο Τόμας.
-"Βγάλτε όλοι τις μπότες σας.", φώναξε ο Τόμπι.
Οι υπόλοιποι υπάκουσαν κι έτσι ξανάγιναν μικροσκοπικοί, τρέχοντας αρπάζουν την Άρια και κρύβονται κάτω από έναν θάμνο. Ο βασιλιάς πλησίαζε επικίνδυνα, ενώ φώναζε στους δράκους:
- "Βρείτε τους και κάντε τους ψητούς , που τόλμησαν να παρακούσουν τις εντολές μου...κανείς δεν φεύγει από την Ψητόπολη! Εμπρός λοιπόν, ετοιμάστε μου το βραδινό μου γεύμα!".
Οι τέσσερις φίλοι άκουγαν έντρομοι τον βασιλιά και ένιωθαν πως το τέλος είχε φτάσει, έδωσαν τα χέρια και περίμεναν.
Ξαφνικά , όμως , ο  Αστέρης είχε μια φαεινή ιδέα!
-" Μείνετε κρυμμένοι , θα παραπλανήσω τον βασιλιά και τους ακόλουθούς του και τότε τρέξτε γρήγορα στο τούνελ!"
-"Μείνε εδώ , Αστέρη, είναι πολύ επικίνδυνο , θυμάσαι την προηγούμενη φορά τραυματίστηκες , τώρα ποιος ξέρει τι μπορεί να πάθεις!", είπε ο Τρόλι και μαζί του συμφώνησαν και οι υπόλοιποι.
-"Μην ανησυχείτε για μένα θα τα καταφέρω...χάρηκα που σας γνώρισα, με κάνατε να νιώσω πολύ σημαντικός, καλή τύχη!", είπε ο Αστέρης και απομακρύνθηκε.
Οι τέσσερις φίλοι παρέμειναν κρυμμένοι και προσπαθούσαν να ακούσουν τι γίνεται.
- "Ε, βασιλιά , τι γυρεύεις εδώ;", ρώτησε ο Αστέρης.
-"Τι θες εσύ , προδότη;Κάτσε να βρω τα φιλαράκια σου και μετά θα ασχοληθώ μαζί σου!", απάντησε θυμωμένα ο βασιλιάς.
-"Μα , αυτό ήθελα να σου πω κι εγώ, μετάνιωσα για την προηγούμενη συμπεριφορά μου , κατάλαβα ότι δεν άξιζαν τη βοήθειά μου αυτοί οι τέσσερις και τώρα ήρθα να σε ενημερώσω πως τους είδα να πηγαίνουν προς τη λίμνη των μαγισσών! Πάμε να τους προλάβουμε , πριν καταφέρουν να πείσουν καμιά μάγισσα να τους βοηθήσει και τότε θα τους χάσεις οριστικά!"
- "Χμμ!", ο βασιλιάς φάνηκε να το σκέφτεται , κοιτώντας προσεκτικά τριγύρω , "Εμπρός λοιπόν , δείξε μας τον δρόμο.", διέταξε τελικά τον Αστέρη .
- "Ελάτε γρήγορα από δω...πάμε δεξιά..εμ , αριστερά εννοούσα!" , είπε ο Αστέρης και βάλθηκε να τους οδηγεί.
Τα παιδιά περίμεναν λίγο να σιγουρευτούν ότι απομακρύνθηκαν όλοι και αμέσως μετά βγήκαν από την κρυψώνα τους και έτρεξαν στο τούνελ. Μόλις βρέθηκαν στο έρημο σπίτι απ΄όπου ξεκίνησαν όλα , ανακουφισμένοι αγκαλιάστηκαν και  έδωσαν όρκο ποτέ πια να μην  αφήσουν την περιέργεια να τους παρασύρει. Ορκίστηκαν ακόμα ότι θα μείνουν για πάντα ενωμένοι , αφού η περιπέτειά τους τους δίδαξε πως οι φίλοι είναι πολύ σημαντικοί και στις δύσκολες στιγμές σε βγάζουν από το αδιέξοδο και σε οδηγούν στη σωστή λύση..
 Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!

Μέρος τέταρτο...

 Η τέταρτη ομάδα ολοκλήρωσε το δικό της μέρος. Η Ειρήνη Διαλυνά και η Μαρίνα Παντερμαράκη "έχουν υποβάλει" τους ήρωές μας σε φοβερές δοκιμασίες. Για να δούμε ποιες είναι αυτές...

Στο βάθος του κήπου ξεχώριζε ένα μεγαλοπρεπές παλάτι. 
- " Ποιος λέτε να μένει εδώ;" ,αναρωτήθηκε η Άρια.
- " Σίγουρα κάποιος πολύ ισχυρός και πλούσιος" , απάντησε ο Τρόλι.
-" Εμπρός , πάμε να του ζητήσουμε τη βοήθειά του", πρότεινε ο Τόμας.
- " Είστε σίγουροι;", ρώτησε ο Τόμας.
- "Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα" , απάντησε η Άρια.
Προχώρησαν δισταχτικά. Καθώς βρισκόταν ένα βήμα πριν την είσοδο του παλατιού, ακούστηκαν χοροπηδητά σε ρυθμούς τρελής μπάντας. Ξαφνικά οι πύλες του παλατιού άνοιξαν και μπροστά τους εμφανίστηκε ένας  κοντός, χοντρός, σκουντούφλης ,που φορούσε ένα χρωματιστό καπέλο με ένα λουλούδι.Οι τέσσερις φίλοι μόλις τον είδαν , έμειναν έκπληκτοι για μια στιγμή και αμέσως μετά  ξέσπασαν σε γέλια,τους φαινόταν πολύ αστείος αυτός ο τύπος. Ήταν ο βοηθός του βασιλιά , κοιτώντας τους αυστηρά τους ρώτησε : "Τι γυρεύετε εσείς εδώ;" με μία λεπτή σχεδόν γυναικεία φωνή. Ο Τόμπι συγκράτησε τα γέλια που γαργάλαγαν να βγουν από το στόμα του και τον ρώτησε με τη σειρά του: "Που βρισκόμαστε;"
- "Στην Ψητόπολη με βασιλιά και αρχηγό τον μεγαλειότατο κ.κ.Ψητ."Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έκανε θεαματική  είσοδο ο μεγαλειότατος, βασιλιάς κ.Ψητ. Ή τουλάχιστον ...προσπάθησε να κάνει , αφού  η τεράστια πόρτα άνοιξε διάπλατα με τυμπανοκρουσίες, μα δε φαινόταν τίποτα! Όλοι απόρησαν πού είναι ο βασιλιάς. Τότε, ο χαζός βοηθός έβηξε προειδοποιητικά και τους έκανε νόημα να υποκλιθούν ,ώστε να τον υποδεχτούν τον μεγαλειότατο ,που μεταφερόταν πάνω σε ένα μικροσκοπικό κόκκινο μαξιλάρι. Έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αφού ο βασιλιάς Ψητ ήταν στο μέγεθος του μικρού τους δάχτυλου. 
"Γκούχου, γκούχου", έβηξε ξανά ο βοηθός και με μία κίνηση τους παρότρυνε να υποκλιθούν. Οι πόρτες έκλεισαν πίσω τους με δύναμη  και ο βασιλιάς άρχισε να μιλά.
-"Κακωσήρθατε στην Ψητόπολη....Ξέρετε γιατί λέγετε έτσι;", ρώτησε με φωνή μπάσα σαν του μπάρμπα Τσάρλι. Επικράτησε για λίγα λεπτά σιγή, καθώς τα παιδιά δεν είχαν ιδέα για ποιο λόγο είχε ονομαστεί έτσι η πόλη. 
- "Γιατί..." άρχισε να λέει ο βασιλιάς "...όποιος μπαίνει σε αυτή τη χώρα, δεν βγαίνει ποτέ ξανά.Κι αν κανείς θελήσει να φύγει από εδώ, οι τρομεροί δράκοι μου, με μία του αναπνοή θα τους κάνουν...Ψητ-ούς!".
Τα παιδιά αγχώθηκαν και φοβήθηκαν, καθώς δεν είχαν δει ποτέ τους δράκο, και η αλήθεια ήταν ότι δεν θα ήθελαν  να δουν!Ο βασιλιάς Ψητ τους πρότεινε να περάσουν μέσα για να τους προσφέρει τροφή και να τους φιλοξενήσει, μέχρι να καταφέρει να τους τακτοποιήσει. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους για λίγα δευτερόλεπτα και μη μπορώντας να κάνουν τίποτα διαφορετικό ,συμφώνησαν.Το παλάτι ήταν τεράστιο και πολυτελέστατο.Η τραπεζαρία  ήταν πελώρια και πάνω στο μεγάλο τραπέζι υπήρχαν κάθε λογής φαγητά. Αφού έφαγαν και ήπιαν όσο ήθελαν, οδηγήθηκαν στα δωμάτιά τους και χωρίς να το καταλάβουν έπεσαν σε βαθύ λήθαργο.
 Πέρασαν τρεις μέρες και  κάθε μέρα ήλπιζαν να φύγουν από εκεί.Κάθε μέρα έπεφταν ολοένα και περισσότερο στον βαθύ τους λήθαργο, συμπεριφερόταν σαν ρομπότ, συνειδητοποιούσαν ότι σιγά- σιγά έχαναν τον εαυτό τους.Κάποιες στιγμές ,ωστόσο , σαν να συνερχόταν και ένιωθαν μια νοσταλγία για το σπίτι τους, τους είχαν λείψει οι δικοί τους, οι φίλοι τους.Το πρωινό της τέταρτης ημέρας η Άρια, πήρε την απόφαση να τους μιλήσει: 
- "Λοιπόν, δεν μπορούμε να μένουμε άλλο σε αυτή την απαίσια χώρα. Πρέπει να φύγουμε. Ξέρω πως αν μας πιάσουν θα  υποστούμε  βασανιστήρια, αλλά καλύτερα είναι να δοκιμάσουμε να ξεφύγουμε και να υπάρχει έστω και μία ελπίδα να γυρίσουμε πίσω, παρά να καθόμαστε εδώ και να έχουμε αυτή τη βαρετή καθημερινή ρουτίνα" .Όλοι ήξεραν ότι η Άρια είχε δίκιο. Έτσι λοιπόν,χωρίς να καταστρώσουν κανένα σχέδιό, το απόγευμα έφυγαν κρυφά από το παλάτι , χωρίς να ξέρουν καλά καλά  πού πηγαίνουν.
Βγαίνοντας άρχισαν να τρέχουν προς το δάσος , όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά τους ο Αστέρης. Τους χαιρέτησε και είπε: " Γεια σας παιδιά...εμμ...γιατί είστε ακόμη εδώ; Νόμιζα πως είχατε φύγει. Μήπως δεν ακολουθήσατε τη διαδρομή που σας είπα;". Ο Τόμας του απάντησε σε υψηλό τόνο: 
-"Επειδή ακολουθήσαμε κατά γράμμα τις οδηγίες σου είμαστε εδώ Αστέρη!!!"
- " Ααα! όχι πάλι, είναι ανυπόφορο αυτό που μου συμβαίνει! Συγγνώμη που εξαιτίας μου είστε ακόμα εδώ....Σας το είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Είμαι ανίκανος ακόμη και στο να δώσω οδηγίες.", είπε λυπημένα ο Αστέρης και συνέχισε προτείνοντας: "Μήπως θα θέλατε να σας οδηγήσω εγώ αυτή τη φορά ,ώστε να μην χαθείτε; Θυμήθηκα ακριβώς τη διαδρομή τώρα! Δώστε μου μια τελευταία ευκαιρία να επανορθώσω!". Τα παιδιά αν και ήταν θυμωμένα μαζί του, αποφάσισαν να τον εμπιστευτούν , εξάλλου δεν είχαν πολλές επιλογές, ήταν η μόνη τους ελπίδα. 
-" Εντάξει , πρέπει όμως να βιαστούμε...", είπαν όλοι μαζί.
 Είχε ήδη νυχτώσει. Ο Αστέρης προπορευόταν και τους φώτιζε το δρόμο ,ενώ οι τέσσερις φίλοι  συνέχιζαν την πορεία τους. 
Από την άλλη πλευρά, όταν ο βασιλιάς συνειδητοποίησε πως οι "φιλοξενούμενοί"του είχαν δραπετεύσει , τρελός από θυμό έβαλε τέτοιες φωνές που ακούστηκε σε ολόκληρο το τεράστιο παλάτι. Χωρίς να χάσει καιρό πήρε τους θανατηφόρους του δράκους και βγήκε να κυνηγήσει τα παιδιά.....
Εντωμεταξύ οι τέσσερις φίλοι δυσκολεύονταν πολύ , αφού τα τεράστια φυτά και τα ζώα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνα ...Κάποια στιγμή και ενώ προσπαθούσαν να διασχίσουν ένα ρυάκι , άκουσαν ένα περίεργο ήχο σαν να πλησίαζε κάποιο πετούμενο ,ενώ ξαφνικά άρχισε να σηκώνεται αέρας και τα πάντα στροβιλίζονταν γύρω τους...ξαφνικά βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τους δράκους και τον βασιλιά Ψητ. Αυτό ήταν ένιωσαν πως όλα είχαν τελειώσει.Φλόγες έβγαιναν από τα στόματα των τρομερών φυλάκων και ένιωθαν τη καυτή ανάσα τους να τους πλησιάζει επικίνδυνα. Ο Αστέρης προσπαθώντας να προστατέψει τα παιδιά από μία φλόγα τραυματίστηκε. 
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε η φωνή του βασιλιά Ψητ:"Ώστε θέλατε να φύγετε από εδώ....δε σας άρεσε η φιλοξενία μας ε;.....Για αρχή θα μπείτε στο μπουντρούμι για δέκα μέρες χωρίς φαγητό και μετά βλέπουμε.Σύντομα βρέθηκαν αλυσοδεμένοι πίσω στο παλάτι , ενώ  ο χαζός βοηθός τους πέταξε με δύναμη σε ένα σιχαμερό και τρομακτικό μπουντρούμι.
Είχαν φτάσει στην όγδοη μέρα και τα παιδιά καθημερινά είχαν στο μυαλό τους ένα ερώτημα..."Ποιος θα τους βοηθούσε να φύγουν από εκεί; Ποια θα ήταν η λύση στο πρόβλημά τους;"


Φαίνεται πως οι τέσσερις ήρωες έχουν μπλέξει για τα καλά...Πώς θα καταφέρουν να ξεφύγουν ;Άραγε η Παντελίνα Τσιχλή και η Ράνια Χαλκιαδάκη τι τέλος επιφυλάσσουν για το παραμύθι μας;