Μέρος δεύτερο....

Η δεύτερη ομάδα, εργάστηκε με γρήγορους ρυθμούς και έτσι το παραμύθι μας ξετυλίγεται ολοένα και περισσότερο. Ας μάθουμε τις εξελίξεις , όπως τις εμπνεύστηκαν οι Μανώλης Αθανασάκης και Μανώλης Πρινιωτάκης...

 Προχώρησαν διστακτικά. Στο τέλος του τούνελ υπήρχε μια ρωγμή, απ΄την οποία διακρινόταν μια παράξενη λάμψη. Η απόσταση που έπρεπε να διανύσουν ήταν μικρή κι έτσι έφτασαν γρήγορα  στη φωτεινή ρωγμή, όπου διαπίστωσαν πως υπήρχε μια έξοδος , που οδηγούσε σε άγνωστο προορισμό. Στην αρχή δίστασαν , φοβήθηκαν τι μπορούσε να τους περιμένει εκεί έξω , μετά όμως αποφάσισαν πως δεν θα έχαναν τίποτα , αν έβγαιναν για λίγο , ίσα να χαζέψουν το μέρος χωρίς να απομακρυνθούν. Έδωσαν τα χέρια όλοι μαζί και υποσχέθηκαν πως θα παραμείνουν ενωμένοι ό,τι και αν συναντούσαν. 

Πρώτος βγήκε ο Τόμας και στη συνέχεια ο Τόμπι και ο Τρόλι , που βοηθούσαν την Άρια , καθώς πονούσε λίγο ακόμα το πόδι της. Το τοπίο που αντίκρισαν τους μάγεψε... βρέθηκαν σε ένα λιβάδι, απέραντης έκτασης γεμάτο με μυρωδάτα λουλούδια και πολύχρωμους θάμνους . Όλοι είχαν μείνει έκπληκτοι από την ομορφιά του. Τότε ο Τόμας έριξε την ιδέα:                      

     -"Τι περιμένουμε  εδώ; Πάμε να το εξερευνήσουμε."

Οι υπόλοιποι παρέμεναν σκεπτικοί.

-"Συμφωνήσαμε να μην απομακρυνθούμε και να επιστρέψουμε αμέσως", είπε ο Τόμπι.

 -"Ναι, αν ήταν ένα μέρος τρομακτικό, τώρα όμως είναι λες και βρεθήκαμε στον παράδεισο, τι πειράζει να κάνουμε μια βόλτα μέχρι να βεβαιωθούμε πως ο μπαρμπα-Τσάρλι έχει επιστρέψει σπίτι του και δεν κινδυνεύουμε με καμιά τιμωρία;", του απάντησε με σιγουριά ο Τόμας.

-"Εντάξει", συμφώνησαν μαζί του , "όμως καλύτερα να επιστρέψουμε πριν σκοτεινιάσει", συμπλήρωσε η Άρια.                                                            

Οι τέσσερις φίλοι βάλθηκαν να εξερευνούν το μέρος. Όμως όσο προχωρούσαν σαν μαγνητισμένοι από τη φυσική ομορφιά , τόσο τους φαινόταν πως κάτι παράξενο συνέβαινε!  Τα φυτά άρχισαν σταδιακά να μεγαλώνουν , μέχρι που έφτασαν να γίνουν τεράστια ,ενώ η παρέα τους έμοιαζε να μικραίνει. Όταν όμως συνειδητοποίησαν τι συμβαίνει, ήταν ήδη πολύ αργά, αφού , χωρίς να το καταλάβουν, είχαν απομακρυνθεί αρκετά από το σημείο που είχαν ξεκινήσει. Πλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει και ...σαν να μην έφταναν όλα αυτά... ξαφνικά ακούστηκαν βροντές, λάμψεις έσκισαν τον ουρανό και μια καταρρακτώδη βροχή τους έκανε μούσκεμα! 

-"Και τώρα, τι κάνουμε;" αναρωτήθηκε η Άρια.

-"Μην κάνετε έτσι", είπε με θάρρος ο Τόμας, "μια βροχούλα είναι, θα περιμένουμε να κοπάσει και θα επιστρέψουμε σπίτι μας".

Η κατάσταση , όμως, άρχισε να γίνεται ακόμα πιο τρομακτική , όταν αντιλήφθηκαν πως κάποια πουλιά , σε μέγεθος αεροπλάνου , τους πλησίαζαν απειλητικά πετώντας σύριζα πάνω από τα κεφάλια τους , αφού μάλλον... είχαν περάσει για σκουλήκια τους μικρούς μας φίλους, οι οποίοι έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν.  

-"Και , τώρα τι έχεις να πεις;", ρώτησε λαχανιασμένος ο Τρόλι, "επιμένεις πως θα είναι εύκολο να γυρίσουμε πίσω;"

-"Τρέξτε να σωθούμε και θα δούμε τι θα κάνουμε...", είπε ασθμαίνοντας ο Τόμας. 

     Έτρεξαν πολλά χιλιόμετρα με βροχή , στο μισοσκότεινο τοπίο , όπου άκουγαν ήχους τρομαχτικούς και έβλεπαν παντού σκιές να τους ακολουθούν. Η Άρια προσπαθούσε να μη μένει πίσω , όμως το πόδι της δεν τη βοηθούσε... κάποια στιγμή σταμάτησε αποκαμωμένη.

-"Τρέξτε εσείς , δεν μπορώ άλλο...", είπε απογοητευμένη στους φίλους της. Όμως εκείνοι δεν θα την εγκατέλειπαν , την πήραν στους ώμους τους και κάθε λίγο αναλάμβανε κι άλλος το "φορτίο". Για καλή τους τύχη ανακάλυψαν μια σπηλιά μεγάλη και στεγνή, ιδανική για καταφύγιο. Μπήκαν αποκαμωμένοι και μουσκεμένοι, έβγαλαν τα πανωφόρια τους άναψαν μια μικρή φωτιά με ό,τι  βρήκαν πρόχειρο και χωρίς ν έχουν τη δύναμη ούτε μια λέξη να πουν, έπεσαν  να κοιμηθούν. 


Το κουβάρι του παραμυθιού μας ξετυλίγεται ολοένα και περισσότερο και τώρα με τη βοήθεια του Μανώλη Αθανασάκη και Μανώλη Πρινιωτάκη έχουμε φτάσει σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο...τι θα γίνει παρακάτω;Η τρίτη ομάδα θα μας αποκαλύψει τη συνέχεια....Χριστίνα και Μιχάλη η πένα είναι στα χέρια σας...